خالد بن ولید بن مغیره مخزومی ملقب به «سیف الله» (شمشیر خدا)، سیف‌الله از صحابهٔ محمد، پیامبر اسلام و از بزرگان قریش است.
خالد «سیف الله» یکی از معدود فرماندهای نظامی تاریخ است که در تمام طول عمر خود شکست نخورد، آن هم در بیش از یکصد جنگ که بسیاری از آنها در مقابل نیروهای از نظر عددی برتر امپراتوری بیزانس شاهنشاهی ساسانی و متحدانشان و همچنینی قبیله‌های عرب دیگر.
دستاوردهای استراتژیک «سیف الله» شامل اشغال شبه‌جزیره عربستان، میان‌رودان ایران و سوریه رومی از سال ۶۳۲ تا ۶۳۶ میلادی می‌شود.
دستاوردهای استراتژیک «سیف الله» شامل اشغال شبه‌جزیره عربستان، میان‌رودان ایران و سوریه رومی از سال ۶۳۲ تا ۶۳۶ میلادی می‌شود.
«سیف الله» در جنگ احد با مسلمانان جنگید و در سال ۷ هجری قمری و پس از صلح حدیبیه اسلام آورد.
«سیف الله» در جنگ موته رهبری سپاه مغلوب مسلمانان را تا مدینه به‌عهده داشت. محمّد به او لقب «سیف الله» داد.
«سیف الله» در همان سال در تسخیر مکه شرکت کرد و بنابر روایاتی به دستور محمّد، بت مشهوری که عزی نام داشت را شکست
«سیف الله» در جنگ موته رهبری سپاه مغلوب مسلمانان را تا مدینه به‌عهده داشت. محمّد به او لقب «سیف الله» داد.
«سیف الله» در همان سال در تسخیر مکه شرکت کرد و بنابر روایاتی به دستور محمّد، بت مشهوری که عزی نام داشت را شکست
مسیر حملات خالد بن ولید «سیف الله» در جنوب میان‌رودان که در آن زمان در اختیار ساسانیان بود.
خالد بن ولید از طایفه بنی مخروم از قبیله قریش بود. پدرش، ولید بن مغیره، از سرسخت ترین دشمنان اسلام و از نخستین کسانی بود که حضرت محمد را مسخره کرد، و مادرش، لبابه صغری، دختر حارث بن حزن هلالی، خواهر میمونه و ام فضل (لبابه)|لبابه کبری ،همسر عباس بن عبدالمطلب، بود.
پاسخحذفخالد بن ولید یکی از اشراف قریش در جاهلیت بود که «منصب القبه» یعنی مسئولیت اسلحه‌خانه و مهمات جنگی، و نیز منصب طلیعه‌داری سپاه قریش را بر عهده داشت. خالد بن ولید یکی از فرماندهان مشرکان در جنگ احد و از عوامل شکست سپاه اسلام در آن جنگ بود.
خالد بن ولید که در تمامی جنگ های مشرکان علیه حضرت محمد شرکت داشت، پس از صلح حدیبیه به جمع مسلمانان پیوست و در غزوه فتح مکه و حنین شرکت کرد. خالد در جنگ موته حضور داشت و پس از به شهادت‌رساندن سه فرمانده آن نبرد، جعفر بن ابیطالب و زید بن حارثه و عبدالله بن رواحه، از سوی سپاهیان و جنگجویان موته به فرماندهی برگزیده شد و با عقب نشینی، سپاهیان مسلمان را به مدینه بازگرداند .
خالد در مدینه با واکنش های منفی مسلمانان مواجه شد. مردم مدینه از وی به عنوان فراری از جهاد یاد کردند و خاک بر سر و روی وی پاشیدند. ولی قلم‌پردازان اهل سنت از خالد بن ولید در این صحنه بسیار تجلیل نموده و از وی به عنوان «سیف اسلام» یاد کرده‌اند.
خالد بن ولید در زمان پیامبر نزد قبیله جذیمه رفت تا آنان را به اسلام دعوت کند، ولی از آنجایی که بین قبیله جذیمه و قبیله خالد بن ولید (بنی مخزوم) دشمنی بود، کینه دیرینه قبیلگی، خالد را بر آن داشت که علی رغم مسلمان‌شدن جذیمیان، نسبت به آنان بدبین باشد و به آنها حمله کند. خالد بن ولید عده ای از مردم مسلمان جذیمه را کشت و اموالشان را به غارت برد. حضرت محمد از رفتار خالد ابراز انزجار نمود و فرمود:«خداوندا من از رفتار خالد بیزارم.»
آنگاه علی بن ابی طالب را جهت دلجویی و پرداخت دیه به کشتگان آن حادثه به میان قبیله جذیمه اعزام نمود.
پس از رحلت حضرت محمد خالد بن ولید به حمایت از گردانندگان سقیفه بنی ساعده برخاست و برای اقتدار حکومت ابوبکر تلاش فراوان کرد. خالد بن ولید در جنگ با مرتدین و در جنگ‌های مسلمانان بر ضد رومیان و ایرانیان از فرماندهان اصلی جنگ بود.
علامه شوشتری می گوید:«او سیف خلفا بود نه سیف الله »
از جمله مهمترین جنایات فجیع خالد بن ولید در عصر حکومت ابوبکر، قتل مالک بن نویره به اتهام شرک و همبستر شدن با همسر او است.
سرانجام، خالد بن ولید در سال 21 قمری در شهر حمص شام در عصر خلافت عمر در گذشت و عمر را وصی خود قرار داد.
یکی از پسران خالد بن ولید به نام مهاجر بن خالد بن ولید در جنگ صفین در سپاه امام علی علیه السلام بود و در همان جنگ به شهادت رسید.