جهان هستي چگونه و از چه زماني پديد آمد؟
حدود 13 ميليارد سال پيش کل کيهان خالي از هر ماده اي بود يک انفجار کيهاني باعث پرتاب شدن ذرات مواد پاية کوارک و الکترون به جهات مختلف شد .
این انفجار بزرگ کیهانی را مهبانگ یا بیگ بنگ ( BigBang ) ناميده اند. به هر حال چند دقيقه بعد از مهبانگ، نخستين هسته اتم های سبک مانند هيدروژن و هليم تشکيل شدند، اما از آنجا که دمای محيط بسيار بالا در حد ميليون ها درجه سانتيگراد بود، الکترون ها نمي توانستند در مدار دور هسته دوام بياورند و به ناچار از آن جدا ميشدند. اين شرايط تا 300 هزار سال بعد ادامه داشت تا اينکه دما به حد کافي سرد شد و به چند هزار درجه سانتيگراد رسيد.
به اين ترتيب نخستين اتم هاي گازی تشکيل شدند. با گذشت ميليون ها سال، ابرهايی از اتم های گازی نزديک هم تشکيل شدند. در اين زمان، چون ستاره اي وجود نداشت ، کل کيهان به شکل توده ابرهاي سرد و تاريک در فضا معلق بودند.
400 ميليون سال بعد، بخش هايي از توده های گازی تحت تأثير جاذبه، گرد هم آمدند و يک توده متراکم ايجاد کردند. به مرور مرکز اين توده متراکم در اثر فشار، فشرده تر شد و طبق اصل ترموديناميک، دماي آن تا حد زيادی بالارفت.
وقتي درجه حرارت مرکز توده به يک ميليون
درجة سانتيگراد ارتقا یافت ، عمل گداخت هسته اي
بين اتم های هيدروژن برقرار شد. اتم های هيدروژن آن با يکديگر ترکيب شده و اتم هاي سنگين تر هليم
به وجود آمد.
ميليون ها سال بعد اين توده گازي، آنقدر گرما و انرژي داشت که بخشي به صورت فوتون های نوری تبديل شدند و به اين ترتيب، نخستين ستاره های کيهان متولد شدند.ميلياردها سال پس از تولد ستاره ها، بواسطه وجود جاذبه ، گرد هم آمدند و شروع به چرخش به دور ستاره هاي مرکزي نمودند و به اين شکل کهکشانها نيز متولد شدند.
تلسکوپ هابل که مانند ماهواره اي خارج از جو به دور زمين ميگردد ، تاکنون بيش از 200 ميليارد کهکشان را شناسايي کرده است.
هر کهکشان هم شامل ميلياردها ستاره است. براي مثال کهکشان راه شيري 200 ميليارد ستاره دارد که خورشيد ما همراه با منظومه اش، تنها نقطة بسيار کوچکي از آن محسوب ميشوند!
در مرکز اغلب کهکشان ها، توده بسيار متراکمي از مواد و انرژي در يک نقطه جمع شده اند که به آنها سياهچاله مرکزي مي گويند. ستاره ها به دليل جرم و جاذبة زياد اين سياه چاله ها است که حول مرکز کهکشان ميگردند.
انفجار یک ستاره در ميلياردها سال قبل باعث پخش گازها و غبار حاصل از انفجار ابرنواختري آن در فضا شد. ميليون ها سال از آن انفجار گذشت تا اينکه در 5.4 ميليارد سال پيش اين توده هاي گازي و غبار عناصر دوباره گرد هم آمدند و ستارة خورشيد و سيارات منظومة ما را پديد آوردند.
طبق محاسبات دانشمندان، حدود 4 ميليارد سال آينده و با اتمام سوخت، خورشيد آمادة مرگ ميشود و در لحظات پيش از مرگ، تبديل به غول سرخ بزرگي ميشود و زمين و ديگر سيارات نزديک را در خود ميبلعد و تبديل به خاکستر ميکند.
حدود 13 ميليارد سال پيش کل کيهان خالي از هر ماده اي بود يک انفجار کيهاني باعث پرتاب شدن ذرات مواد پاية کوارک و الکترون به جهات مختلف شد .
این انفجار بزرگ کیهانی را مهبانگ یا بیگ بنگ ( BigBang ) ناميده اند. به هر حال چند دقيقه بعد از مهبانگ، نخستين هسته اتم های سبک مانند هيدروژن و هليم تشکيل شدند، اما از آنجا که دمای محيط بسيار بالا در حد ميليون ها درجه سانتيگراد بود، الکترون ها نمي توانستند در مدار دور هسته دوام بياورند و به ناچار از آن جدا ميشدند. اين شرايط تا 300 هزار سال بعد ادامه داشت تا اينکه دما به حد کافي سرد شد و به چند هزار درجه سانتيگراد رسيد.
به اين ترتيب نخستين اتم هاي گازی تشکيل شدند. با گذشت ميليون ها سال، ابرهايی از اتم های گازی نزديک هم تشکيل شدند. در اين زمان، چون ستاره اي وجود نداشت ، کل کيهان به شکل توده ابرهاي سرد و تاريک در فضا معلق بودند.
400 ميليون سال بعد، بخش هايي از توده های گازی تحت تأثير جاذبه، گرد هم آمدند و يک توده متراکم ايجاد کردند. به مرور مرکز اين توده متراکم در اثر فشار، فشرده تر شد و طبق اصل ترموديناميک، دماي آن تا حد زيادی بالارفت.
 |
| فرگشت جهان از انفجار بزرگ |
ميليون ها سال بعد اين توده گازي، آنقدر گرما و انرژي داشت که بخشي به صورت فوتون های نوری تبديل شدند و به اين ترتيب، نخستين ستاره های کيهان متولد شدند.ميلياردها سال پس از تولد ستاره ها، بواسطه وجود جاذبه ، گرد هم آمدند و شروع به چرخش به دور ستاره هاي مرکزي نمودند و به اين شکل کهکشانها نيز متولد شدند.
تلسکوپ هابل که مانند ماهواره اي خارج از جو به دور زمين ميگردد ، تاکنون بيش از 200 ميليارد کهکشان را شناسايي کرده است.
هر کهکشان هم شامل ميلياردها ستاره است. براي مثال کهکشان راه شيري 200 ميليارد ستاره دارد که خورشيد ما همراه با منظومه اش، تنها نقطة بسيار کوچکي از آن محسوب ميشوند!
در مرکز اغلب کهکشان ها، توده بسيار متراکمي از مواد و انرژي در يک نقطه جمع شده اند که به آنها سياهچاله مرکزي مي گويند. ستاره ها به دليل جرم و جاذبة زياد اين سياه چاله ها است که حول مرکز کهکشان ميگردند.
انفجار یک ستاره در ميلياردها سال قبل باعث پخش گازها و غبار حاصل از انفجار ابرنواختري آن در فضا شد. ميليون ها سال از آن انفجار گذشت تا اينکه در 5.4 ميليارد سال پيش اين توده هاي گازي و غبار عناصر دوباره گرد هم آمدند و ستارة خورشيد و سيارات منظومة ما را پديد آوردند.
طبق محاسبات دانشمندان، حدود 4 ميليارد سال آينده و با اتمام سوخت، خورشيد آمادة مرگ ميشود و در لحظات پيش از مرگ، تبديل به غول سرخ بزرگي ميشود و زمين و ديگر سيارات نزديک را در خود ميبلعد و تبديل به خاکستر ميکند.
